Soms zijn er van die paarden en gebeurtenissen die je altijd bijblijven. Een verhaal dat ik nooit meer zal vergeten, is dat van een paard dat speculaasjes kreeg…

Het paard, dat Boy was genoemd, was al bij diverse trainers geweest en de achterliggende geschiedenis was enorm. Boy gaf vooral grote problemen met rijden, vertelde eigenaar Joke. Al diverse malen waren er ongelukken gebeurd en recentelijk was hij gaan steigeren, met als gevolg dat hij een keer met ruiter en al achterover geslagen was. Zelf vind ik dit het meest gevaarlijk aan paardrijden. Het idee een paard van 500 kg bovenop me te krijgen is niet erg aanlokkelijk, dan kun je er waarschijnlijk beter afgebokt worden!  

Daarnaast was Boy nagenoeg onhoudbaar wanneer hij op stal was. Zeer onrustig. Volgens Joke brak hij echt de stal af. Zij dacht dat dit was omdat het paard een gebrek aan aandacht had en zich verveelde. Met Boy naar de wei lopen was een probleem en buitenrijden was absoluut geen optie, je kwam niet eens bij de uitgang van het terrein. Kortom, niet echt een makkelijk geval… Aan ons werd de vraag gesteld of wij het dier zouden kunnen helpen. Gezien de achtergronden en het feit dat het gedrag al zo lang aanwezig was (ongeveer 3 jaar), leek een eenvoudige en snelle oplossing niet echt voorhanden. De eigenaresse gaf aan dat, wanneer het ons zou lukken het paard rustig te krijgen op stal en binnen en buiten zetten goed ging, zij al meer dan tevreden zou zijn. De dag kwam dat Boy gebracht werd. En inderdaad, hij was enorm zenuwachtig. Hij kon geen moment stilstaan en probeerde direct een uitbouw te creëren aan zijn box. Natuurlijk namen we de tijd om met de eigenaar de komende periode en de verwachtingen die we van elkaar hadden te bespreken. Tijdens het gesprek dachten wij dat we een presentje kregen, ze overhandigde namelijk een pak met speculaas! Maar bij het pak kwam een uitleg. We moesten, zo vertelde Joke, iedere keer als we de stal binnenkwamen Boy direct een speculaasje geven. Anders zou hij echt de stal afbreken. Het speculaasje zou hem rustig houden. 

Tijdens de trainingen zaten we soms echt met onze handen in het haar. Het dier liet zulk specifiek gedrag zien bij opzadelen, longeren en wat al niet meer, dat we het soms niet meer wisten. Maar met hulp en advies van veel mensen zoals bijvoorbeeld Dan en Grant (onze collega’s in Engeland) hebben we uiteindelijk bereikt dat het dier weer bereden kon worden. En zijn stalgedrag? Na een week kwam Joke weer op visite om te kijken hoe het ging. En natuurlijk nam ze een pak speculaas mee. Karel nam het dankbaar in ontvangst en vertelde dat het vorige pak inderdaad op was. Het had ons heerlijk gesmaakt….  

Wat wij regelmatig merken is dat mensen zich niet realiseren dat zij soms gedrag zelf intrainen. Als je het paard went aan het feit dat hij iedere keer direct een speculaasje krijgt als je binnenkomt, gaat hij steeds meer extravert gedrag vertonen om te krijgen waar hij op rekent. Boy had een dag of twee nodig om te snappen dat er meer paarden zijn op de wereld dan alleen hij. Soms zijn het net kinderen… 

Uit: ‘Kijken door de ogen van het paard‘ – Annemarie van der Toorn