Twee jaar geleden gaf ik een Join-Up® cursus in Italië. Hierbij leren wij mensen het paard beter te begrijpen en zo een goede band te krijgen met ons favoriete dier. Op een fantastische locatie in de buurt van Milaan genoten wij van de paarden, het mooie landschap en het perfecte weer. Kan niet beter zou je denken!  

Italianen zijn altijd goed gekleed, dus wij waren daar gekomen in onze mooie T-shirts met het Join Up logo er op. Het enige wat een beetje tegenzat waren de studenten. In de groep zaten zeven mannen, die allemaal werkzaam waren op een fokkerij voor volbloeden. Normaal gesproken is het eerste gedeelte van de theorie meteen een succes. De deelnemers worden enthousiast en krijgen gevoel bij wat we ze vertellen en hebben zin in de komende twee dagen.  

Bij deze groep was dat anders, bij alles wat ik vertelde zeiden ze; ‘werkt niet bij onze paarden… gaat bij ons anders… hebben we gedaan, werkt niet…’ Kortom, een hele klus waar ik even niet meer uit kwam. Ten einde raad ging ik naar de eigenaar van het complex, Renato. Een hele goede paardenman die zelf ook met moeilijkere paarden werkt.  

Ik vroeg Renato of hij niet een heel moeilijk paard had waar niemand mee wilde lopen omdat het niet mogelijk was. En ik had geluk. Vijf minuten later kwam hij naar de roundpen met een paard dat eigenlijk de hele weg op zijn achterbenen liep. Al steigerend en steeds proberend weg te lopen liet hij zien niet mee te willen werken. Echt een paard dat indruk maakte. Stiekem heb ik wel eens gedacht dat Renato het er moeilijker uit liet zien dan dat het was, maar goed. Met de studenten aan de kant ging ik aan het werk. En gelukkig sloeg de training snel aan. Binnen een paar minuten begreep het paard dat meewerken beter was dan tegenwerken en liep hij braaf met me mee, stopte wanneer ik dat wilde en ging achterwaarts als ik dat vroeg. Natuurlijk kon ik het toen niet laten om de mannen even te plagen. ‘Tja, jullie zien wel dat wij Hollanders veel beter met paarden zijn dan jullie!’ Een enkeling ging op het puntje van zijn stoel zitten om te reageren, want het zijn natuurlijk wel trotse Italianen! Ik ging verder met mijn verhaal; ‘jullie zien het toch? Wij zijn nou eenmaal beter…’ Een tweetal mannen wilde daar tegen in gaan, maar ik zei: ‘Jullie willen zeker wel weten waarom wij zoveel beter zijn?’ Ze knikten instemmend. ‘Wij hebben iets wat jullie niet hebben, wij hebben coffeeshops… Hé man, lekker relaxed… Dat is de houding, samen met leiderschap die maakt dat je goed met paarden kunt werken!’ Tijdens het gelach van de cursisten stond één van hen op, ze bleek een professor te zijn op de Universiteit van Milaan. Haar reactie was geweldig; ‘Helemaal prima, ik zie het. Maar dan moeten jullie wel je logo veranderen in Joint-Up!’