Vroeger ging ik heel vaak op pad om bij mensen thuis te helpen bij hun uitdagingen met hun paard. Stiekem mis ik die dagen wel. Op zo’n dag ging ik naar vier of vijf adressen en kreeg ik veel verschillende vragen. Een paard dat niet veilig naar de wei te brengen was, of een paard waar je geen halster om kon doen, geen benen van kon optillen, noem maar op. Maar het meest voorkomende probleem is het niet willen laden op de trailer.  

Bij een van deze huisbezoeken ging ik aan de slag met een paard waar al wat meer mensen bij geweest waren. Op het achterterrein van de boerderij had ik mijn trailer en hekken op een veilige ondergrond geplaatst en liep ik vervolgens met de eigenaresse Simone naar het paard. Een niet al te groot leuk dier dat me al vriendelijk stond aan te kijken. Simone vertelde me zijn verhaal. “Annemarie, schrik niet. Straks loop jij naar de trailer en loopt hij rustig met je mee. Je loopt de trailer op en ook dat doet hij braaf. Maar dan komt het. Hij staat twee seconden stil, hij rent achteruit, maakt een salto en komt neer op zijn rug…” Tja, dacht ik bij mezelf, gewoon te lang vastgehouden, dat doet hij niet bij mij… Vaak wanneer paarden achteruitgaan houdt de eigenaar de lijn te strak, het paard gaat tegen druk in en komt omhoog. Dat kon ik beter!  

Vol zelfvertrouwen liep ik naar de trailer en liep erin. En inderdaad, het paard liep vrolijk mee, zonder problemen. Ik liep de trailer in, hij stond twee seconden stil… En daar ging hij! Als een speer in de achteruit, een prachtige salto en hij kwam terecht op zijn rug. Om vervolgens rustig op te staan en zich even uit te schudden, helemaal niet onder de indruk. Je kon zien dat hij het vaker had gedaan!  

Het probleem was na een uurtje over door hem niet meer te laden. Dus een voet op de klep, en weer achterwaarts. Steeds een stukje verder, waardoor hij zijn gedrag vergat. Maar nooit zal ik meer denken: “Ach, dat ligt aan de eigenaar, dat doet hij niet bij mij…”