Ieder jaar krijgen we drie of vier telefoontjes met wat wij noemen het ‘alarmbellen’ verhaal. Een paar jaar geleden werden we gebeld door Renske, eigenaresse van een Fries. “Annemarie, wij hebben zo’n lieve Fries. Hij is drie jaar oud en is al twee jaar bij ons. Hij heeft nog nooit een stap verkeerd gedaan. Eigenlijk gewoon het perfecte paard. We zijn een week of drie geleden begonnen met het opleggen van het eerste zadel en voorzichtig op hem hangen en zitten. We hebben geen haast hoor! Alles lekker op ons gemak. Hij accepteerde de ruiter eigenlijk direct. Maar weet je, nu willen we graag dat jij er mee verder gaat. We willen dit paard het beste geven en dat betekent dat jullie hem verder mogen inrijden naar stap en draf.” 

Dat is wel heel bijzonder, dacht ik toen. Je vraagt je immers af als alles zo goed gaat, waarom ze zelf niet verder gaat met inrijden. Tenslotte kost het geld om een paard bij ons te laten trainen. Ze woonden twee en een half uur rijden bij ons vandaan, dus echt veel meekijken was er daardoor ook niet bij. Ik was dan ook onder de indruk van deze eigenaren, dat ze dit over hadden voor hun paard. Fries Bouke kwam en het was inderdaad een rustig dier dat zich al snel thuis voelde bij ons. De eigenaren gingen dezelfde dag weer naar huis, maar zouden het weekend er na weer komen om te kijken. De dag er na gingen wij aan de slag en wij vonden het nog zo makkelijk niet. Het paard gaf meer spanning aan bij het opstappen dan wat wij verwacht hadden na het verhaal, maar ja, misschien kwam het doordat hij nu op vreemd terrein was. We besloten de eerste dagen op te pakken alsof Bouke nog nooit bereden was en dat sloeg gelukkig snel aan en de vijfde dag kon hij een rustig drafje aan. Op zondag kwamen de eigenaren de trainingsruimte in en vroegen ietwat aarzelend hoe het gegaan was. Wij vertelde dat het na een wat gespannen begin best goed ging. Eigenaresse Renske reageerde verbaasd: ”Dus hij heeft helemaal niet….?” Ze maakte haar zin niet af en ik kreeg in de gaten wat er aan de hand was. Na even doorvragen bleek dat het thuis helemaal mis was gegaan op de derde dag met rijden. De ruiter was er hard afgegaan en iedere keer dat ze daarna geprobeerd hadden er op te komen, had het paard heftig gereageerd. “Maar waarom hebben jullie dat niet gewoon verteld?” Renske antwoordde: “Omdat we bang waren dat jullie hem dan niet meer wilden trainen…” 

In de periode erna kregen we af en toe meer van deze vragen, maar toen waren we voorbereid. Ook vorig jaar. Een aardige dame belde dat ze graag wilde dat wij haar haflinger verder zouden inrijden. Het ging allemaal top, maar zij wilde echt het beste voor haar paard….. Dat verhaal kenden we dus al. De haflinger kwam en achterdochtig gingen wij allerlei vragen stellen en de dag daarna aan het werk…. En vonden niets geks… Deze keer was het echt een eigenaresse die enkel het beste wilde voor het paard. Zo zie je maar weer!